Z dawnej historii Mikołowa^1,2

Mikołów, to stara słowiańska osada, założona na szlaku z Krakowa do Wrocławia. Najstarsza wzmianka o niej pochodzi z dokumentu z 1222 roku, w którym książę opolski Kazimierz nadał ówczesnemu biskupowi wrocławskiemu Wawrzyńcowi różne przywileje i prawa. Jednym ze świadków tego wydarzenia był wymieniony w dokumencie hrabia Andrzej, Kasztelan z Mikołowa (comes Andreas, castellanus de Miculow). Ze wzmianki tej wynika, że w 1222 roku w Mikołowie urzędował namiestnik okręgowy panującego księcia, który tym samym musiał mieszkać w warownym grodzie i posiadać wojsko. Prawdopodobnie istniał też kościół katolicki. Nie zmienia to faktu, że Mikołów był już niemałą osadą założoną dużo wcześniej. Prawa miejskie otrzymał jednakże dość późno, gdyż dopiero w 1547 roku.
W 1794 roku miał miejsce wielki pożar miasta, w którym wraz ze starym ratuszem giną wszystkie dokumenty, łącznie z aktami procesowymi, księgami hipotecznymi i przywilejami. Fakt ten sprawił że, dokładna historia Mikołowa znana jest dopiero po roku 1794.
Mikołów wraz z okolicznymi ziemiami podlegał początkowo książętom opolskim, następnie książętom raciborskim, by w XIVw. przejść pod panowanie książąt czeskich. 200 lat później wszedł w skład ziem dziedzicznych Habsburgów. W 1740 roku został zagarnięty przez Prusy i dopiero po trzech powstaniach śląskich, w 1922 roku, powrócił do Polski. Niedługo jednak cieszył się polskością, bo już 3.IX.1939r. wkroczyły do miasta wojska hitlerowskie wprowadzając terror na najbliższe 6 lat. Po styczniowej ofensywie Armii czerwonej w dniu 27.I.1945r. do Mikołowa wkroczyły wojska radzieckie.

 

1. Prus K. : Z dziejów Mikołowa i jego okolic, Katowice 1932, s. 11-22, 29-35, 142-145.
2. Kantyka J., Targ A. : Mikołów, Śląski Instytut Naukowy w Katowicach, Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1972, s. 125-13